برای شما متأسفم

چند روز پیش یکی از دوستان دگرجنسگرا با کلی شادمانی از اینکه یه کلیپ از بانو شکیرا بدستش رسیده از من خواست که کلیپش را ببینم.
نشونم داد، البته توضیح داد که این قسمت‌هایی که من ممکنه فکر کنم لباس نداره، در واقع لباس رنگ بدن داره. خلاصه اینکه با علم به همجنسگرا بودن من، کلیپ را به من نشون میداد و وقتی با نگاه بسیار سرد من روبرو شد، سعی کرد با توضیحات خودش کلیپ را جذاب کنه، که البته وضعیت بهتر نشد و بدتر شد.
چند بار حرفش را قطع کردم و بهش گفتم یعنی جداً از این زنیکه لخت و عور خوشت میاد؟؟؟ برات متأسفم!
اون هم کم نمیاورد و هی میگفت: «نگاه کن! عجب بدن فلکسیبلی!»
باز من تأکید می‌کردم که این کلیپ چقدر مسخرس. یعنی اینقدر تحریکت می‌کنه؟! برات متأسفم!
بیچاره خودش را کشت که به من القا کنه این کلیپ کذای خواهر شکیرا خیلی زیباست و من هم با بیخیالی بهش القا کردم که واسش متأسفم. خیلی هم کلیپ بی‌مزه‌ای بود. کلاً طرف سعی کرده بود با اون بدن لخت بیننده را جذب کنه، ولی از لحاظ زیبایی‌شناختی و مفهوم هیچی نداشت.
راستی الآن من دارم به آهنگ هاواناگیلا و یه سری آهنگ از مرحوم «ما یکل جاکسون» گوش می‌کنم. جداً خدا بیامرزه این آقای جاکسون را که آهنگ‌هاش انقلابی بود در موسیقی. لامصب آخه مفاهیم اشعاری که می‌خوند هم خیلی اعتراضی بود.
القصه برام جالب بود که این دوست دگرجنسگرا برنگشت به من بگه: «آخه مفلوک تو خودت مشکل داری. از هرکی بپرسی کلیپ‌های شکیرا چطوره میگه عالیه. اونوقت تو برای من متأسفی؟؟ برو خودتو درست کن. اصلاً برو از دیدن پسرا لذت ببر. تو لیاقت شکیرا را نداری» یا یه چیزی شبیه همین!! ولی خوب نمیدونم محو تماشای شکیرا بود که به حرفهای من جواب نداد یا اینکه فکر نمی‌کرد من مشکلی دارم.
به امید اون روزی که ما همجنسگراهای ایران بصورت بالقوه بتونیم برای دگرجنسگراها متأسف باشیم و نه اونها برای ما. اینجوری خیلی حال میده.